Wat er begin jaren tachtig precies aan de hand was in de Shaw-studios is me niet helemaal duidelijk. Niet dat iemand bij Shaw er een samenhangende verklaring voor zal kunnen geven, want het enige wat me zeker lijkt is dat in de Shaw-kantine de gestoomde rijst opgediend werd met geroerbakte hallucinogene paddestoelen. Hoe verklaar je anders flipperkast-cinema als deze Buddha’s Palm?

Derek Yee (nu vooral bekend als regisseur van o.a. One Nite in Mongkok en Lost in Time) is een jongeman met een flink litteken in het gezicht. Dat liep hij op toen hij z’n vriendinnetje redde van de gewisse dood. Maar ondankbaarheid troef als die jongedame hem verlaat voor de baas van een rivaliserende clan. O rampspoed!

Een radeloze Yee geeft er de brui aan en werpt zich in een afgrond. Tijdens zijn val wordt hij echter uit de lucht geplukt door een vliegende hond met een drakenkop die hem toeterend naar een grot voert waar een maniakaal lachende Alex Man hen in lotushouding opwacht. Alex Man noemt zichzelf Flaming Cloud Devil, en doet dat zonder met de ogen te knipperen. Natuurlijk kan je er op wijzen dat van z’n beide ogen slechts zwarte korsten resten, maar het lijkt ‘m toch menens. Alras worden er gigantische parels ontfutseld van reuzedraken, krijgt Flaming Cloud Devil het zicht terug in één van z’n ogen, benoemt hij Derek Yee als z’n nieuw geadopteerde zoon en belooft hem de Buddha Palm-techniek te leren. Dat is niet niks, want Buddha Palm is een dodelijke gevechtstechniek – een spectaculaire lasershow met overal rondvliegende swastika’s en deuntjes uit een eighties lunapark. Samen gaan ze op zoek naar de vijf martial arts-meesters die Flaming Cloud Devil ooit het zicht ontnamen en zijn meester vermoordden. Neen maar! Tot hier klinkt het nog enigzins begrijpbaar. Geloof me – ik sta er zelf ook versteld van.

Eén van die vijf is een verbitterde dame met een bevroren gelaat – Flying Loops noemt ze zichzelf, zonder met de ogen te knipperen. Het toeval wil dat Derek Yee ergens onderweg twee meisjes tegen het lijf loopt (eentje wordt gespeeld door My Young Auntie‘s Kara Hui) die een geneeskrachtige boomtak zoeken, en dat die boomtak moet dienen om het verstijfde gezicht van hun meesteres Flying Loops te genezen. Als daarna duidelijk wordt dat Flaming Cloud Devil verantwoordelijk was voor haar huidige toestand is het hek van de dam. Na een afduik in haar kelder vol vuurwerk en booby traps, en wat vlieg- en stuntwerk op amfetamine, komt de Buddha Palm met al z’n lasergeweld – en rondvliegende swastika’s – eraan te pas om orde op zaken te stellen. Flying Loops dankt haar naam aan haar vechtstijl met aan mekaar gevlochten metalen ringen. Kijk – er zit best wel een logica in.

Maar wat dacht je van Foot Monster? Foot Monster wordt gespeeld door Shih Kien – de enige echte Mister Han uit Enter the Dragon – en die kan z’n linkerbeen gigantische – gi-gan-ti-sche – proporties doen aannemen om er zo iemand mee verrot te schoppen terwijl hij er tien meter van verwijderd staat. Wat natuurlijk gepaard gaat met het nodige maniakale gelach. Hij heeft ook een uiterst bizarre lijfwacht; een reus met een dwerg in z’n nek, en die dwerg – eigenlijk een kleuter met een grijze pruik – heeft op zijn beurt een joekel van een pukkel in zijn nek, waarmee hij gifgroene stralen met bijtend zuur rondspuit door er grimassend in te knijpen. Ook Shaw-legende Lo Lieh duikt meermaals op, en maakt keer op keer z’n entree met trompettengeschal en een galmende stem die z’n naam scandeert.

En dat loopt allemaal maar losweg wat door mekaar, tussen de rondvliegende aluminiumfolie-boeddha’s, tussen de Star Wars-lightsabers, tussen de KISS-muzikanten, tussen de enthousiaste zooms, de hyper-kinetische montage en die hallucinogene paddestoelen uit de Shaw-kantine. De helft van de tijd heb je er geen flauw benul van wat er eigenlijk aan de hand is, maar de film dendert tegen zo’n sneltreinvaart lustig voort en schept zo rijkelijk met de kaassaus dat het je allemaal worst kan wezen – dit is dikke lol van begin tot eind.