Raket naar de maan! Aan boord – vier mannen en één vrouw. Die zorgt al meteen voor een driehoeksverhouding, want ze mag dan het vaste lief zijn van de gekleerkaste kapitein, als hij niet in de buurt is en verbeten aan de overmaatse knoppen staat te draaien in de kale cockpit, werpt ze zich gewillig in de armen van de second-in-command. Ze wordt trouwens gespeeld door Marie Windsor van noir-klassiekers The Killing en The Narrow Margin, waarin ze haar intense bitch-factor ook al liet gelden.

Vlak voor de landing vinden de astronauten tijd voor een snelle radio-boodschap naar aarde, en waar de anderen met zorgvuldig overkauwde one-liners zich de geschiedenis in trachten te praten, worden de ogen van Windsor plots glazig en ze slaat er iets uit als ‘Hallo Alpha – Hallo Alpha – we komen eraan.’ What the? Eens geland kuieren onze vrienden wat over het maanoppervlak alsof ze op zoek zijn naar een uitgelezen picknick-plek, maar nadat ze eerst een aanval van pijpenrag-spinnen afslaan, krijgen ze ook af te rekenen met in zwarte catsuits gestoken vrouwen. Zoiets.

Terwijl de meeste SF-films uit de 50′s willen waarschuwen voor het nucleaire dan wel rode gevaar, zit bij deze de schrik voor vrouwen er goed in. Want dat zijn onbetrouwbare, harteloze bitches. Blijkbaar.