Een stoffig stadje in het wilde westen. Verzamelen geblazen op de houten planken van het perron – de fanfare speelt een lustig deuntje en iedereen heeft z’n beste pak aan. Vol verwachting, want de trein stoomt het stationnetje binnen, en brengt de nieuwe rechtsdienaar en een voorraad geld voor de kluizen van de bank. Maar tot ieders verbazing dendert de locomotief zonder stoppen voorbij en crasht even verder domweg van de sporen. Niemand in de locomotief. Uit de wagons geen geluid. Dode lichamen, tientallen lichamen, liggen overal verspreid op de trein. Neergekogeld. Verstijfde lijken op de banken, in het gangpad – en bloed ! Overal bloed. Het geld van de bank – verdwenen.

Bud Spencer werkt voor de verzekeringsfirma van de bank en wordt erop uitgestuurd om de schuldigen te vatten. Eerste spoor leidt naar z’n voormalige partner Terence Hill, die door de streek zwerft van de ene pokertafel naar de andere. Samen komen ze tot de slotsom dat maar één persoon achter de bloederige treinoverval kan zitten. Bill San Antonio (Frank Wolff) – tot wiens bandietenbende ze ooit behoorden. Enige mankement aan die conclusie – Bill San Antonio werd enkele maanden voordien in een duel doodgeschoten door Hill…

Eerste samenwerking van het duo Spencer en Hill, maar verwacht je niet aan de comedy-westerns waarmee ze later bekend zouden worden. God forgives… I don’t! is een serieuze en bij tijden erg gewelddadige western, al proef je in één bepaald vuistgevecht de latere slapstick van het tweetal. Het verhaaltje zit vol wendingen en flashbacks, maar kan desondanks weinig boeien want verrassingen blijven uit omdat je alles steeds van ver voelt aankomen. Hier en daar wel een leuk stuk, vooral wanneer Hill, terwijl hij ondersteboven aan een touw hangt te bengelen, erin slaagt drie bandieten tegelijkertijd te lijf te gaan! Acteerprestaties zijn goed, met in de bijrollen een paar vertrouwde karakterkoppen en een sterke Frank Wolff (The Great Silence, Once upon a Time in the West) maar Terence Hill krijgt op de Engelse dub een ontzettend irritant en hautain stemmetje toebedeeld dat absoluut niet strookt met zijn karakter. Misschien stoort het vooral omdat hij hier nog niet gedubd wordt door z’n latere vaste Engelse stemacteur.

Cinematografisch is de film verzorgd, maar nergens wordt hij bijzonder. De muziek is wel ongewoon, en klinkt als een traditionele Amerikaanse western soundtrack waar het voltallige zangkoor uit Carl Orff’s Carmina Burana te paard achteraan gegaloppeerd komt, om af en toe de ritmesectie overhoop te rijden. De film was het regiedebuut van Giuseppe Colizzi, een man die al heel wat jaren achter de rug had in de Italiaanse filmwereld, maar als regisseur slechts een handvol films maakte. Hij haalde ermee het grootste Italiaanse kassucces van 1967, en de twee volgende jaren zou Colizzi er met het al even succesvolle Ace High en het tegenvallende Boot Hill nog twee vervolgfilms aan breien. Toch is God forgives… I don’t! – al is het zeker geen slechte western – ook niet bijzonder goed.